Maraqlı bir sual və bu suala cavab verənlərin içində ən təsirləndiyim səhnə...
Sevə sevə, öpüşə öpüşə, qoxlaşa qoxlaşa, ağlaya ağlaya ayrilmışdıq. Qovuşmamız mümkün deyildi. Bizim bir birimizi sevməyimiz belə bir səhv idi. O evliydi, mən subay... Qədərin oyunu deyib taleyimizə, ayrılığımıza barışmışdıq, illər əvvəl...
İlk dəfə o məni internetdən tapdı. Uzun illər sonra. Hec harda olduğunu da bilmirdim. Əvvəl yazdı. Çaşdım qaldım. Gözlrimə inanmadım. Yanı bu o ola bilər? Sonra mesangerdən zəng etdi. Ailəliyəm, evdə aça bilməzdım. Sakit bir yerə çəkildim, evin yanındakı parka gəldim. İnterneti açıb özüm görüntülü zəng etdim. Çox dəyişilmişdi. Mənim kimi o da yaşlanmışdı. Deməyəsən ikimiz də eyni şəhərdə hətta qonşu qəsəbədə yaşayırmışıq. (Qeyd edim ki ikimizdə Azərbaycanda yaşamırıq) bu zamana qədər o da mənim kimi məni unutmayıbmış. Düşünün maşınının dövlət nişanını belə mənim və özünün baş hərifinə həm də onun və mənim doğum tarıxımızn rəqəmlərini alıb. Aradan illər keçməyinə baxmayaraq, o vaxt mənim ona bağışladığım zincirli cib saatı hələ də onun əlindəydi zincirinin rəngi belə qaralmış amma o saatı hələ də atmamışdı. Biz danışdığımız zaman maşınının yanındaydı. Maşının nömrəsini də, saatı da göstərdi mənə. Yenə "sarı qız" deyirdi hələ də mənə. Mən də ixtiyarsız "dəlim" dedim ona. Danışdığımız zaman o gülə gülə ağlayırdı. Heç nə deyə bilmədi . Elə dayanmadan necəsən, yaxşəsanmı deyə soruurdu. Qəhər boğdu onu, daha danışa bilmədi, səsi titrədi. Mən də özümü güclə saxlamışdım sevinc qarışıq qəribə bir hisslər yaşayırdım. Bir tərəfdən də qorxu, qürur, küskünlük... Yaraşmırdı mənə bu yaşda... Nənəydim axı. Əksinə onun ağlamağına gülürdüm. " Vallah nahaqdan sənə dəli deməmişəm. Dəlisən sən, niyə ağlayırsan" - deyib onu sakitləşdirməyə çalışırdım. Gördüm danışa bilmirəm, (əslində danışacaq bir şey də yox idi) sağollaşmadan söndürdüm.
Bərabər kecirdiyimiz xoş xarirələr parça parça fraqmen kimi gözlərimin qarşısından keçdi. Xoş xatirələr dodaqlarımda təbəssüm yaratmıdı, gülürdüm özüm də, qəribə xoşbəxt bir güküş idi bu gülüş. Onun yanında güldüyüm kimi, nazlı gülüş... eyni zamanda da çənəm əsir, gözlərimdə yaş gilələnirdi onunla ayrıldığım zaman dolduğum kimi... Dayanmadan zəng edirdi mən isə cavab vermədən söndürürdüm...
Nəhayyət özümü ələ alıb " bəsdir daha.. Uşaqlıq eləmə, nənəsən, yaraşmaz" - deyib, onu birdəfəmlik əngəllədim...
Dostlar gəlsin səmimi cavablar. Sizin də bir xatirəniz varmı. İllər sonra sevdiyinizlə qarşılaşsanız hansı hissləri keçirərsiz. Nə edərdiz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder